De stad Gaziantep is onherkenbaar na de aardbeving in de nacht van zondag op maandag 6 februari 2023. Maurice van Haaren, PhD onderzoeker (immuno / Rheuma research) in het Wilhelmina Kinderziekenhuis, werd die nacht geappt door zijn Turkse vriendin: “Er is iets engs gebeurd en ik ben aan het schuilen in een gymzaal.” Gelukkig is zij ongedeerd en haar familie ook. Maar de impact, onzekerheid en machteloosheid is groot. Maurice vertelt.

​​​“Ik was vroeg wakker en zag de appjes van mijn vriendin en daarna het nieuws op NOS. Ik schrok enorm en kon me niet meer bewegen. Mijn eerste gevoel: machteloosheid, ik wilde helpen en er was grote onzekerheid. Het internet viel uit.” De eerste dag hoorde Maurice niet veel, maar de dag erop volgde het bericht dat ze naar de provincie Adana was gegaan, ondanks dat haar flatgebouw nog rechtop staat, maar mogelijk onstabiel is. Zij verblijft nu samen met drie families in een vakantiehuisje aan de kust. “Ik kan nu niet veel doen, maar het stelt me gerust dat ze nu op veilige plek is waar de schade mee lijkt te vallen. Waar geen sneeuw ligt en dat ze samen is met anderen.”

Het leven ligt stil in Turkije, ook ons leven samen hier​​​

Ze leerden elkaar kennen in het UMC Utrecht. Als audiologe liep zij stage bij KNO. Allebei hun hart in de zorg en sinds 1,5 jaar voor elkaar. Maurice: “Anderen helpen is iets wat ons verbindt. Ik keek er naar uit dat ze naar Nederland zou komen. Ze had in januari haar inburgeringsexamen gedaan. En gehaald.” Dat staat nu ‘on hold’: consulaten zijn gesloten, papierwerk ligt stil. “Ik vroeg bij het IND naar een spoedregeling om haar hierheen te halen. Maar een aardbeving werd niet als spoed gezien. Heel bijzonder. En ze heeft een beetje het survivor sydrome: het voelt voor haar niet goed om nu weg te gaan en anderen die het moeilijk hebben achter te laten. Het blijft dus afwachten wat er komen gaat.”

Maurice en zijn vriendin in Iskenderun

Een ticket een week eerder​​​

De stad is onherkenbaar. Alles is kapot. Mensen komen samen op veilige plekken, zoals in een moskee. “Gaziantep en Iskenderun waren mooie steden. Afgelopen oktober was ik er nog. Ik vond delen van Iskenderun wel op San Francisco lijken. Er stonden palmbomen, er is een strand. Nu is alles kapot: barsten in de huizen en wegen, water overal. Echt een ramp.” Afgelopen vrijdag zou Maurice weer naar Gaziantep afreizen. De tickets waren al geboekt en voor die dag qua prijs gunstig. “Ik heb bij het boeken nog overwogen om een week eerder te gaan. Dan had ik er ook middenin gezeten, maar dan had ik er in ieder geval wel voor haar kunnen zijn.

Afleiding op het werk en betrokken collega’s​​

“Mijn werk geeft veel afleiding en mijn collega’s geven fijne support. Iedereen begrijpt dat ik er soms met mijn hoofd niet helemaal bij ben deze dagen. Ik vind het moeilijk om erover te praten, maar het helpt wel om dit te verwerken. Mijn tip aan collega’s: praat er dus over en kom bij elkaar om steun te zoeken. Misschien tijdens een soort herdenkingsbijeenkomst? Zodat mensen weten dat er aan hen wordt gedacht. Het is allemaal verschrikkelijk, maar ik ben blij dat mijn vriendin en haar familie nog in leven zijn.”